دلی پُر از آتش و جانی پُر از دود
تنی چون موی و رخساری زر اندود

برم هر شب سحرگه پیشِ‌ دادار
بمالم پیشِ او برخاک رخسار

خروشِ‌ من بدرّد پشتِ ایوان
فغانِ من ببندد راهِ کیوان

چنان گریم که گرید ابرِ آذار
جنان نالم که نالد کبکِ کهسار

چنان جوشم که جوشد بحر از باد
چنان لرزم که لرزد سرو و شمشاد

به اشک از شب فرو شویم سیاهی
بیاغارم زمین تا پشتِ ماهی


چنان از حسرتِ دل برکشم آه
کجا ره گم کند بر آسمان ماه

ز بس کز دل کشم آهِ جهان سوز
ز خاور بر نیارد آمدن روز

ز بس کز جان بر آرم دودِ اندوه
ببندد ابرِ تیره کوه تا کوه

بدین خواری بدین زاری بدین درد
مژه پُر آب و روریِ زرد و پُر گرد

همی گویم: خدایا،‌کردگارا
بزرگا، کامگارا، بردبارا

تو یارِ بی دلان و بی کسانی
همیشه چار? بیچارگانی

نیارم گفت رازِ خویش با کس
مگر با تو که یارِ من تویی بس

همی دانی که چون خسته روانم
همی دانی که چون بسته زبانم

تو دِه جانِ مرا زین غم رهایی
تو بردار از دلم بندِ جدایی

دلِ آن سنگدل را نرم گردان
به تابِ مهربانی گرم گردان


به یاد آور دلش را مهرِ دیرین
پس آنگه در دلش کن مهرِ شیرین

یکی زین غم که من دارم بر او نِه
که باشد بارِ او از هر کِهی مِه

به فضل خویش وی را زی من آور
و یا زیدر مرا نزدیکِ او بر

همی تا باز بینم رویِ ‌آن ماه
نگه دارش ز چشم و دستِ بدخواه

به جز مهرِ منش تیمار منمای
به جز عشقِ منش آزار مفزای

و گر رویش نخواهم دید ازین پس
مرا بی رویِ‌ او جان و جهان بس

هم اکنون جانِ‌ من بستان بدو دِه
که من بی جان و آن بت با دو جان بهْ

نگارا، چند نالم؟ چند گویم؟
به زاری چند گریم؟ چند مویم؟

نباشد گفته بر گوینده تاوان
چو باشد اندک و سودش فراوان

بگفتم هر چه دیدم از جفایت
ازین پس خود تو می دان با خدایت


اگر کردارِ تو با کوه گویم
بموید سنگِ او چون من بمویم

ببخشاید مرا سنگ و، دلت نه
به گاهِ مردمی سنگ از دلت بهْ

مرا چون سنگ بودی این دلِ مست
دلت پولاد گشت و سنگ بشست!